Και να που τώρα πρέπει να μάθω να ζω, σε καμμένη γη ν'αναπνέω.
Ποτάμι ήρεμο να κυλώ, να μάθω πώς είναι να παραπαίω.
Έτoiμος να'μαι τη γη απ' τα πόδια μου να χάσω,
ατσάλι ρευστό που το σχήμα πρέπει να φτιάξω.
Είναι που πρέπει τα μάτια ν'ανοίξεις, ενώ με μανία θες ξανά να τα κλείσεις.
Εκεί, στη γωνιά του ονείρου να μείνεις.
Παιδί ξεχασμένο, παιδί απ'το χάος της γης τρομαγμένο.
Και να που στην πράξη τα λόγια δεν μένουν.
Που αντέχω με γρανίτη τα μάτια να μου πλένουν.
Κι ενώ θα μπορούσα στο ίσως να μείνω,
πολεμώ Θεέ, κι ότι έχω στην ψυχή πάντα δίνω.
Από μένα έξω βγαίνω, κι αυτή τη φορά καταλαβαίνω,
πώς είναι ελεύθερος να είσαι μαχητής.
κι όλα στη ζωή τα περιμένω.
Δε φοβάμαι πια ρε φίλε να πετάξω.
Μόνο έτσι τον Παράδεισο θα φτάσω.
Δεν φοβάμαι πια της πράξης την ευθύνη.
Ρίξε ζάρια και δες μετά τι θ'απομείνει...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου