Αναγνώστες

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

'ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ'


Δύσκολο για Έρωτες πια να μιλάω .

Οι λέξεις κολλάνε κάπου ανάμεσα στο μυαλό και το χέρι
Και, σαν δεμένες σε κατάρτια, αρνούνται να δραπετεύσουν.

Κάποτε, θυμάσαι, ξυπνούσαμε,
Και, με τον καφέ να μυρίζει Κυριακή,
σκάρωνα όνειρα με φτερά στο χαρτί και γελούσες.

Προσπαθώ ακόμα να κοιτάξω στo πρόσωπο
αυτό το πλάσμα με τις χρυσές σπίθες στα χέρια.

Σου τ’ ορκίζομαι, μη με κοιτάς έτσι.
Προσπαθώ, μα την πλάτη μου γυρίζει θυμωμένα.

Δεν είναι ότι δεν θέλω να μιλάω πια γι’ αυτά
κι ότι της ψυχής μου τη φύση θέλω να αρνηθώ και παρακάτω να πάω.

Δεν είναι πως μεγάλωσα πια αρκετά
και σε χαζά σκιρτήματα δεν θέλω να κοιτάω.

Είναι, ότι τις λέξεις της αγάπης τις θέρισε ο τρόμος ,
σαν την περόνη σου πέταξες και άκουσαν τη βουή που κάνει το Αντίο.

Και ξέρεις, αναρωτιέμαι από τότε...
Πόσες φορές αντέχει μια Σμύρνη να καεί;

Δεν υπάρχουν σχόλια: